„Atmosfera nadprzyrodzoności, jaka nas ogarnęła, była tak silna, że przez dłuższy czas prawie nie zdawaliśmy sobie sprawy z naszego własnego istnienia, pozostając w tej samej pozycji, w której nas Anioł zostawił, i powtarzając ciągle tę samą modlitwę. Obecność Boga była tak silna i tak dogłębna, że nie ośmieliliśmy się nawet odezwać do siebie. Następnego dnia jeszcze czuliśmy się ogarnięci tą atmosferą, która znikała bardzo powoli.”

(Po pierwszym objawieniu Anioła i jego pierwszej modlitwy)

- Co robicie? Módlcie się! Módlcie się dużo! Przenajświętsze Serca Jezusa i Maryi chcą okazać przez was wiele miłosierdzia. Ofiarowujcie nieustannie modlitwy i umartwienia Najwyższemu.
- Jak mamy się umartwiać? – zapytałam.
- Ze wszystkiego, co możecie zróbcie ofiarę Bogu jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany i jako uproszenie nawrócenia grzeszników {…}. 
Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z pokorą i poddaniem cierpienia, które Bóg wam ześle.
„Te słowa Anioła pozwoliły nam zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha, jak chciałby być kochany. Pozwoliły nam również pojąć wartość umartwienia, jak ono Bogu jest miłe i jak dzięki niemu nawracają się grzesznicy.”

(Podczas drugiego objawienia)

„Siła obecności Boga była tak intensywna, że niemal zupełnie nas pochłaniała i unicestwiała. Wydawała się pozbawiać nas używania cielesnych zmysłów przez długi czas. W ciągu tych dni wykonywaliśmy nasze zewnętrzne czynności, jakbyśmy byli niesieni przez tę samą nadprzyrodzoną istotę, która nas do tego skłaniała. Spokój i szczęście, jakie odczuwaliśmy, były bardzo wielkie, ale tylko wewnętrzne, całkowicie skupiające dusze w Bogu.”

(Po trzecim objawieniu Anioła i jego drugiej modlitwy)